De overtuiging dat je iets niet (alleen) kan
Beperkende overtuigingen vanuit een imprint
Vanmorgen ging ik vergezeld door onze oudste de deur uit. Ik in mijn hardloopkleding, hij op de fiets. Toen ik hem kort daarvoor gevraagd had of hij met me meewilde, zei hij enthousiast ja.
Terwijl ik me voornam om rustig op te bouwen, ging hij me alvast voor. Ik keek naar hem, terwijl hij zijn rug rechtte en nog wat (extra) kracht bijzette. Hij trapte flink door, het deed hem zichtbaar goed. En ik was blij dat zijn vader zijn zusje onder zijn hoede genomen had, zodat we even met niemand anders rekening hoefden te houden (behalve de andere deelnemers aan het verkeer, al waren dat er niet veel). Zijn broertje had een feestje, dus die was er ook niet bij. Alleen hij en ik.
Terwijl ik zo naar hem keek onder het lopen, gingen mijn gedachten terug naar het webinar van Geboorte In Kaart (GIK) dat ik de avond ervoor bekeken had. Het ging over faalangst en hoe geboortepatronen daaraan te linken zijn. Tijdens het webinar dacht ik geregeld aan hem: Dit gaat over hem!! Toen hij geboren werd, is hij daarbij geholpen. Hij heeft zijn geboorte weliswaar zelf in gang kunnen zetten, maar deze niet zelfstandig en/of in zijn eigen tempo kunnen afmaken. Er was haast bij. Om die reden heeft de verpleegkundige die de gynaecoloog bijstond, op mijn buik staan duwen.
Nu was dat op dat moment echt nodig. Dergelijke interventies (waar de tang-/vacuümverlossing en een (spoed)keizersnede ook onder vallen) kunnen zelfs levensreddend zijn. In sommige gevallen onvermijdelijk dus. Maar ze hebben wel tot gevolg dat de baby als imprint meekrijgt dat er bij nieuwe dingen en/of overgangen hulp van buitenaf nodig is. Dat hij/zij iets niet alleen kan (starten/afmaken). Vaak wordt deze imprint ook nog met de (beperkende) overtuiging geleverd dat ze bij hun geboorte de ‘verkeerde’ keuze hebben gemaakt.
Moeten kiezen kan in het hier en nu voor deze kinderen dan ook een ware struggle zijn! Soms laten ze dit liever over aan een ander. En er zijn kinderen die hier zelfs op wachten, want bij hun geboorte (vb. spoedkeizersnede) werd de keuze immers ook voor hen gemaakt…
Van beperkende overtuiging naar nieuw besluit
Bij onze oudste ontstaat algauw de overtuiging dat hij iets niet (alleen) kan. Zowel thuis als op school kan deze om de hoek komen kijken. Op school op het moment vooral op rekengebied. Dit zorgt ervoor dat hij blokkeert. En stagneert op een bepaald niveau. Hij voelt en weet dit ook. En met zijn gedrag laat hij het aan mij zien. Hij kon de afgelopen weken heel boos en brutaal zijn. Gelukkig weet ik dankzij Geboorte In Kaart beter hoe hem hierin te begeleiden. En hij kan meer, daar ben ik heilig van overtuigd. Maar hij zal er (1st) zelf ook in moeten gaan geloven. We werken eraan, in afstemming met school.
Eigen tempo
Ik wens hem toe dat hij weer in beweging komt en zodra hij eraan toe is, in zijn eigen tempo gaat versnellen. Ik gun het hem zo! En zal net als onder het hardlopen waar nodig mijn pas versnellen om de afstand tussen ons te doen verkleinen. Hij hoeft het niet alleen te doen als dat (nog) niet gaat. Waar de verbinding bij zijn geboorte even weg was, waak ik er nu voor dat deze er is en blijft zolang dat nodig is.
Zijn geboorte heeft hij overleefd en dit gaat hem nu ook lukken! Dat hij maar net zo fier en stralend erbij mag zitten op het Rekenplein als vanochtend op zijn fiets. Overtuigd van zijn eigen kunnen en kracht.
RvG | Copyright 2019
