When you try your best but you don’t succeed
When you get what you want but not what you need
When you feel so tired but you can’t sleep
Stuck in reverse
(Fix You – Coldplay)
Intense week
Na een intense week maakt mijn oververmoeide hoofd nog steeds overuren. Het herhaalt zinnen van bovenstaand nummer. Dit nummer heb ik gisteren en eergisteren diverse malen in de auto afgespeeld. Donderdag bedacht ik me dat ik de cd waar deze op stond, weer eens wilde beluisteren. Intuïtief weet ik vaak wat ik wanneer nodig heb.
Gisteren werd er op mijn opleiding gedoceerd over een thema dat – net als de voorgaande thema’s – flinke impact op me had (en nog heeft): suïcide onder vrouwen die moeder zijn geworden en moeders die na hun bevalling te maken krijgen met een depressie dan wel psychose.
Ik was al wat emotioneel die dag doordat mijn oudste op de woensdag ervoor was vertrokken voor drie dagen kamp en ik op dezelfde dag een afspraak had om datgene waar ik me al langer zorgen over maakte, op school te bespreken. Het was goed dat dit gebeurd was, maar het had ook veel bij mij losgemaakt. En toen kwam dit heftige thema er nog eens bovenop.
Misschien kwam het door de staat waarin ik reeds verkeerde, versterkt door het gesprek dat ik na aankomst had aangeknoopt om te vragen of ik iets eerder weg kon zodat ik – hopelijk – mijn oudste nog (wakker) kon zien want daar had ik het ook niet bij droog gehouden maar toen dit thema behandeld werd, moest ik denken aan bepaalde personen uit mijn familiekring dan wel netwerk. Toen we gevraagd werden in drietallen aan een opdracht te gaan werken, besloot ik dat wat er door mijn hoofd ging en mijn emoties erbij te benoemen. En de zaal en het gebouw te verlaten. Eenmaal buiten nam ik t.b.v. houvast plaats op de grond en kon ik nog meer ruimte geven aan mijn emoties. Ik liet daarbij mijn tranen de vrije loop.
Loslaten
En hoe intens dat moment ook was, het was goed. Huilen staat immers voor het loslaten van spanning. Ik kreeg dan ook kippenvel toen ik me gewaar werd van iets dat ik zelfs door mijn vele tranen heen zag. Pluisjes van paardenbloemen, dwarrelend door de lucht.
Iemand die een bijzondere plek in mijn hart heeft, had me namelijk ooit verteld dat dit (het wegwaaien van deze pluisjes, door de wind meegevoerd) al de spanningen waren. Zo voelde het op dat moment ook voor mij.
Ondanks dat de zwaarte van het thema en het (gevoel van) verlies hier rondom niet minder werden hierdoor, kon ik ook oog hebben voor de lichtheid van deze pluisjes en kon ik door het verplaatsen van mijn aandacht van binnen naar buiten bemerken dat het huilen mij goed had gedaan. Ik voelde hoe de zon mij verwarmde. Zowel van buiten als van binnen. Door goed naar mijn buik te ademen, kon ik de laatste spanningen ook wegademen. Ik gaf deze in gedachten mee aan de pluisjes. Het leek ze niet te deren.
En als afsluiter van deze persoonlijke en daarmee best kwetsbare post, een andere zin uit het nummer waar ik kracht uit put(te):
Lights will guide you home
RvG | Copyright 2019
