Behoefte aan verbinding

Geboortepatronen in beeld

Gisteravond was de kerstviering op school. Na een diner voor de kids en borrel voor de ouders, was het tijd voor deel II. Elke ontwikkelgroep mocht in bijzijn van alle leerlingen en hun ouders een kerstliedje ten gehore brengen. Omdat de aula van de school hiervoor onvoldoende ruimte biedt, verplaatsten we ons allen (apart van elkaar) naar die van de middelbare school er schuin tegenover. En daarbij werden de geboortepatronen van mijn oudste twee weer even zichtbaar.

Iedere geboorte is anders, net als de zwangerschap die daaraan vooraf is gegaan. Zo ook die van mijn oudste twee. Al zijn er ook wel wat parallellen: beide jongens zijn in het ziekenhuis geboren en bij allebei lag ik (uiteindelijk) aangesloten op ‘n CTG-apparaat. Maar waar er bij mijn oudste hulp van buitenaf nodig was, heb ik die bij mijn middelste niet gehad (ik stond weliswaar onder toezicht van de gynaecoloog, maar mocht gewoon met hulp van mijn eigen verloskundige bevallen).

Hulp van buitenaf

Bij mijn oudste was de nood echter hoog: hij moest eruit en dus werd ik (of eigenlijk hij) een handje geholpen door de verpleegkundige die de gynaecoloog bij de bevalling assisteerde. Zowel letterlijk als figuurlijk, want ze heeft werkelijk een tijdje op mijn buik staan ‘duwen’.

Mijn oudste is dus met hulp van buitenaf geboren. Dit geboortepatroon heeft geresulteerd in een wereldbeeld dat hij om ergens te komen, hulp nodig heeft. Maar dat is niet de enige imprint: vlak na zijn geboorte is hij bij mij weggehaald. Ook dit heeft nog altijd impact op zijn huidige doen en laten. Niet meer zo extreem als het was, maar hij kan nog vragen waar ik ben (zoals enige tijd geleden nog, ik was naar boven gegaan om de was op te hangen: Mama, waar ben je?). En hij vraagt na 3,5 jaar nog wel eens bij het naar school brengen en gedag zeggen of ik er weer staan zal als de school uitgaat. En of ik ergens mee naar toe wil gaan, want alleen durft hij het (nog) niet. Voorheen kon me dit op een bepaald punt wel eens gaan irriteren. Sinds ik me geschoold heb op het gebied van het in kaart brengen van geboortes niet meer (of in ieder geval minder).

Behoefte achter het gedrag

Als je weet waar bepaald gedrag aan te relateren is, dan kun je de behoeftes die eraan ten grondslag liggen beter plaatsen. Doordat een kind zich gezien en gehoord voelt (en zijn behoeftes worden/zijn aangekeken), treedt er vaak al verandering op.

Ik kan nu beter begrijpen waarom mijn oudste in zo’n aula op zoek gaat naar mij. Eenmaal gezien (in zijn behoefte om verbonden te zijn), kon hij gisteravond opgaan in dat wat hij daar kwam doen. En dat deed hij. Volledig. Ik heb hem nog nooit zo enthousiast mee zien doen. En ik zat daar als een trotse moeder, nog trotser dan ooit tevoren!

En mijn middelste? Die had die bevestiging niet nodig. En ging als een speer dat podium op. Zoals hij ook als een speer het daglicht zag op de dag waarop hij geboren werd.

RvG | Copyright 2018